کد مطلب:44131 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » خانواده و زندگي

دختري 23 ساله هستم و در دبيرستان بزرگسالان در سال سوم مشغول به تحصيل هستم. به دليل فاميل بودن پدر و مادرم به بيماري سندرم مبتلا شده ام و فكر ميكنم از اين جهت مشكلاتي براي ازدواج داشته باشم. از شما مي خواهم مرا راهنمايي كنيد.

از اين كه با ما مكاتبه نموده ايد سپاسگزاريم.

بيماري مذكور غالباً يك مشكل ژنتيكي محسوب مي شود. اكنون دنبال يافتن مقصر آن نباشيد كه دردي را دوا نمي كند. البته پدر و مادرتان قطعاً از اين پديده رنج مي برند و هرگز راضي به اين امر نبوده اند. مهم آن است كه رفتار خود را با اين بيماري منطبق كنيد و با آن كنار بياييد. شما مثل ديگران حق حيات داريد و بايد از زندگي نشاطآوري برخوردار باشيد. يأس و نااميدي و احساس پوچي از زندگي، نه تنها مشكلات شما را كاهش نخواهد داد، بلكه بر حجم آن خواهد افزود. پس بهتر است روحيه خود را حفظ كنيد و با پذيرفتن واقعيت موجود براي آيندة خود برنامه ريزي كنيد. بيماري شما شدت و ضعف دارد[ و هر مرتبه اي از بيماري عوارض خاصي را به دنبال خواهد داشت. از اين رو بايد به مركز مشاوره ژنتيك سازمان بهزيستي مراجعه كنيد و اين موضوع را دقيقاً مورد] ارزيابي قرار دهيد و موضوع ازدواج را با متخصصان فن در ميان بگذاريد.

ممكن است مشكل در اصل ازدواج نباشد، بلكه در فرزند دار شدن باشد كه در اين صورت، مانع ازدواج نخواهد بود، زيرا زنان زيادي هست[ند كه به دلايل مختلف نميتوانند فرزند داشته باشند، اما تشكيل خانواد]ه مي دهند، چون مرداني نيز يافت ميشوند كه طالب فرزند نيستند و با توافق يكديگر اين مشكل را حل مي كنند. در هر صورت به لطف و عنايت خداوند چشم بدوزيد و از او كمك بخواهيد و به تقديرات الهي رضايت دهيد. رضايت و تسليم، بهترين موضع گيري و وسيلة آرام بخش است كه مؤمنان در حوادث اجتناب ناپذير كه از قلمرو قدرت و اختيار انسان خارج است، از آن بهره مي گيرند. امام علي(ع) مي فرمايد: من رضي من اللّه بما قسم له استراح بدنُه؛ كسي كه به آن چه برايش قسمت شده راضي باشد، آرامش خواهد داشت.

انسان اصولاً بايد زندگي خود را بر اساس چيزهايي كه دارد، بنا نهد، اگر انسان بخواهد زندگي خود را بر اساس چيزهايي كه ندارد، شكل دهد، هيچ كس زندگي خوبي نخواهد داشت. چه بسا انسان هايي كه از بسياري از نعمت هايي كه به شما داده شد، محروم باشند. آزمايش الهي كه خانواده شما بيان كرده اند، واقعيتي در جهان هستي است كه خداوند انسان ها را به صورتهاي مختلف آزمايش مي كند. اصولاً فلسفة زندگي جز اين نميتواند باشد. در دوران حيات با حوادث و وقايع تلخي روبه رو مي شويم كه غير از آن نميتوانند باشند. در اين جا به ارادة ما است كه يا اين حوادث را چاره ناپذير دانسته و خود را با آن ها سازش دهيم، يا آن كه باقيام و طغيان عليه آن ها زندگي را بر خود تلخ ساخته و عاقبت گرفتار اختلالات عصبي گرديم. امام صادق(ع) درباره پيامبراكرم(ص) مي فرمايد: هرگز در مورد چيزي كه قبلاً اتفاق افتاده بود نگفت: اي كاش غير آن واقع ميشد.

در دايــره فرمــان ما نقطـــه تسليميـــم لطف آن چه تو انديشي، حكم آن چه تو فرمايي

بنابراين، از محكوم كردن خود و پدر و مادر به خاطر بيماري موجود اجتناب ورزيد و به وضعيت حاضر رضايت دهيد و با اصلاح فكر، زندگي را بر خود و اطرافيان گوارا سازيد. آرامش و تشويش بيش از آن كه به عوامل خارجي مربوط باشد، متأثر از عوامل دروني و نيروي فكر و تخيل ما است. ناپلئون با اين كه شهرت و قدرت و ثروت داشت، احساس آرامش نمي كرد و مي گفت: هرگز شش روز خوش در زندگانيام نداشتهام، در صورتي كه هلن كه از دو سالگي كور و كر و لال بود، از زندگاني اظهار رضايت كرده، اعلام مي داشت كه زندگاني را بيش از آن چه تصور مي كردم، زيبا يافتم.

نكته ديگر، روي آوردن به واكنش هاي جبراني مناسب است مثلاً يكي از راه ها اين است: زني كه ارزو دارد بچه دار شود اما چون نمي تواند از خود بچه اي داشته باشد در كودكستان كار مي كند و كودكان را نگه داري مي كند. يا كودكي را به خانه آورده و به عنوان فرزند سرپرستي مي كند و از اين طريق به پاداش عظيم اخروي نيز نائل مي شود.

مشكلي نيست كه آسان نشود مرد بايد كه هراسان نشود









[1] بحارالانوار،[ ج 68، ص 139.

] ديل كارنگي، آيين زندگي، ترجمه جهانگيز افخمي، ص 88.

 بحارالانوار، ج 68، ص 157.

 ديل كارنگي، آيين زندگي، ترجمه جهانگير افخمي، ص 121.